Ανώγεια, 19 Ιουνίου 2016

…παρ’ εκτός και μόνης της Παιδείας

Λίγη παραπάνω σιωπή, λέει ο ποιητής, μπορεί να σκοτώσει το ίδιο αποτελεσματικά με μια λέξη, λίγη παραπάνω σιωπή μπορεί να κάνει την ίδια ζημιά με την αμετροέπεια ή τη χωρίς όριο επανάληψη, που θα πει οι απείραχτες μνήμες ή αφήνουν τον καιρό να πλαστογραφεί τα γεγονότα, ή ολότελα επιτρέπουν στο χρόνο να απλώνει τη σκόνη του απάνω στα αξιομνημόνευτα, που θα πει, έρχεται, ώρα, που δεν παίρνει άλλη αναβολή το χρέος και πρέπει να παραμεριστεί το καθημερινό και να στραφεί ολάκερη η προσήλωσή μας σε εκείνο που αμνημόνευτο πεθαίνει.
Και όταν έρχεται, λοιπόν, η ώρα, καθώς τώρα, να τιμήσεις την κινητή επέτειο μιας μνήμης, το πρώτο, που σου έρχεται στο νου είναι να χαμηλώσεις τα φώτα. Τα φώτα τα πολλά, ξέρετε, έχουν την αδιακρισία να μη σέβονται τις εσωτερικές στιγμές.
Όταν όμως πρόκειται για δημόσια εκδήλωση, εκεί όπου οφείλεις να εκτεθείς , πρέπει να επιλέξεις εκείνον από τους τρόπους, που σε εκθέτει λιγότερο, που σημαίνει να σταθείς απέναντι σε εκείνον που θέλεις να τιμήσεις με σεβασμό και τόλμη, έτσι που να μη χρωματίζεται η ανάμνηση από το κίτρινο της εθιμοτυπίας και η περίσκεψη από την αλήθεια της αποκάλυψης να περιορίζει, όσο γίνεται, τη λαιμαργία των προβολέων.

(Ανώγεια,14 Αυγούστου 2018)

Θα μπορούσε να είναι και η ενδέκατη εντολή εκείνο το παλαιό πρόσταγμα του Μενάνδρου: «χάριν λαβών μέμνησο».
Όταν σε ευεργετούν, σου λέει, να το θυμάσαι.
Κι αλήθεια στο χρόνο, που μεσολάβησε από την ίδρυση και λειτουργία του Γυμνασίου Ανωγείων ο Δήμος και οι τοπικοί φορείς πολλές φορές έστρεψαν, ως όφειλαν, ευγνώμονα τη σκέψη προς τους αείμνηστους δωρητές και ευεργέτες μας Μιχάλη και Λετίτσια Σταυρακάκη.

Είναι φορές, που λες δεν έχει άκρη το κουβάρι, το πράγμα έχει τη βαθειάν αιτία του κι η κρίση ένα παραπάνω κι ό,τι να πεις κι ό,τι να κάμεις μάταιο.
Εδώ σου λένε είναι Ανώγεια κι Ανώγεια θα πει τόπος δύσκολος, με την καλή έννοια και με την άλλη, την ανάποδη και σκέφτεσαι πόσο εύθραυστη έχει κάμει η φύση την κατά τα άλλα σοφή ισορροπία των αντιθέτων και πέφτεις σε χειμερία περίσκεψη.
Ύστερα πέφτει το μάτι σου σε ένα προαύλιο σχολείου, όπου τα παιδιά παίζουν ανέμελα, γιατί αυτό, λέει, θα πει να είσαι παιδί, να χαίρεσαι χωρίς κανένα άλλο λόγο, και απορείς, που με το παραμικρό γελούν με όλα τους τα δόντια σα να σε περιπαίζουν, που σκοτίζεσαι.